Dag 17: Tiszaders

De rit naar Tiszaderzs verloopt eigenlijk zonder noemenswaardigheden. Direct vanuit Sighisoara richting het noorden komen we door een fraai stukje berglandschap en doorkruizen we een flink aantal kleinere dorpjes. Daarna pakken we, eerder dan Garmin verwacht, een stuk snelweg en rijden we voor het eerst sinds weken weer eens harder dan 120. Het schiet lekker op maar helaas is het niet van heel lange duur.

Er volgt nog een tweede stuk bergweg. Als we een geschikte plek voor de lunch zoeken schieten we een grote drukke eetgelegenheid voorbij maar aan de andere kant van de bergtop is nog een restaurant, waar het een stuk rustiger is. We hebben geen Roemeense Lei meer op zak maar gelukkig kunnen we ook in Euro betalen. We hebben nog een briefje van 20 in de knip en dat is voor een lunch in dit land meer dan voldoende. Ik bestel een biefstuk en Hellen gaat voor de Cordon Blue.

Het duurt een tijdje maar dan krijgen we allebei een bord met eenzelfde stuk vlees wat niet echt op een biefstuk lijkt maar al helemaal niet op een Cordon Blue. Voor mij ziet het er evengoed prima uit maar Hellen heeft hier echt geen zin in en dus wachten tot de bediening weer eens langskomt. Als dat zover is worden we eerst niet begrepen maar er komt even later nog een andere dame langs. We zijn het snel eens dat dit geen Cordon Blue is, maar wat nu? Een hoop gemopper en gedoe en na een minuut of 10 wordt de, inmiddels koude, lap vlees mee terug genomen.

Het duurt nog veel langer voordat er een nieuw bord verschijnt. Daarop een opgerold stuk gefrituurd vlees. Bij nader onderzoek blijkt er inderdaad ham en kaas in te zitten. Het lijkt er sterk op dat deze rol vers uit de diepvries is gekomen en in de frituur is gehangen. Helaas niet samen met de frieten want die zijn nog van het vorige bord overgekomen en dus ijskoud intussen.

De rekening vragen is hier ook iets moeilijks. Na het twee keer te hebben gevraagd gebeurt er in eerste instantie niets. Dan komt de serveerster eens informeren of we nog iets willen bestellen. Nee, we willen de rekening. Het duurt zo lang dat we op het punt staan om maar op te staan en weg te lopen. Tussen het uiteindelijk toch krijgen van de rekening en het aanpakken van de 20 euro duurt nog eens zo lang. Wat een verschrikkelijke bediening hier zeg, een drama. Waren we maar naar de toeristenplek van 100 meter terug gegaan.

Bij Oradea gaan we vlot en moeiteloos de grens over naar Hongarije, eindelijk weer in de beschaafde wereld. Volgens Garmin is het dan nog maar 3 kwartier rijden maar we zijn even vergeten dat de klok weer een uurtje terug moet en dus is het nog een uurtje extra sturen. De omgeving gaat steeds bekender voorkomen en eenmaal bij Tiszaderzs aangekomen herkennen we alles weer.

De ontvangst bij de Tisza Lodge van Patrick en Anita is weer hartverwarmend. Het voelt een beetje als thuiskomen na de landen waar we vandaan zijn gekomen. Het helpt natuurlijk ook dat we weer gewoon Nederlands kunnen kletsen met elkaar. Patrick en Anita leggen geduldig nog eens uit wat de nieuwe (en oude) bezienswaardigheden zijn sinds ons vorige bezoek twee jaar geleden. Helaas in in de Tisza Lodge zelf geen plek meer maar we kunnen terecht bij de 'buren' Edwin en Petra. Wat een gezellige ontvangst ook hier weer zeg. Het bevalt ons al direct hier.

In Abádszalók vinden we na de pinautomaat voor wat Forinten ook het restaurant terug waar we twee jaar geleden zijn geweest. Er staat Gulyas op het menu. En snoekbaars.


We klimmen weer een berg omhoog. Mij verveelt dit landschap nooit.


Eén van de vele Roemeense dorpen waar we doorheen komen.


Geen idee welk toestel dit is. Hier begon de autostrade.




Hier bovenop de berg staat het restaurant van de lunch.


Alstublieft, één Cordon Blue ???


Geen moeilijk grensgedoe deze keer. Het is nog wel bewaakt maar meer dan de paspoorten laten zien is niet nodig.


Echte hongaarse goulash.